Toen onze kinderen nog klein waren, ging tijdens lange autoritten steevast een stapel cd’s mee met heerlijke meezingliedjes. Eén van onze favorieten is Het treintje naar dromenland, gezongen door Léonie Sazias met haar mooie, hese stem. Het eerste couplet:

Er gaat een treintje naar dromenland, achter het stuur zit een olifant
Ga maar lekker slapen dan mag je zomaar mee
Tsjoeke tsjoeke chocolade naar de limonadezee
Vlak voordat je morgen wakker wordt, ga je vliegensvlug
Naar je eigen fijne plekkie in je bedje terug

Naar je eigen fijne plekkie in je bedje terug. Dat zou Woelie ook wel willen. Maar zijn treintje gaat niet door dromenland, maar door de harde werkelijkheid van een opgroeiende puber. Woelie is de “ik” uit Joe & ik, een recent bij Lemniscaat verschenen Young Adultroman, geschreven door Mireille Geus.

Het boek ziet er uit als de buitenkant van een dvd. En dat is natuurlijk niet zomaar. Woelie is namelijk verslingerd aan de dvd’s van Rail Away. Dit is een programmaserie over treinreizen door de hele wereld. De dvd-box heeft Woelie gekregen van zijn gekke moeder. Zijn letterlijk gekke moeder, want zij is niet in staat zelfstandig haar leven te leiden. Daarom verblijft zij in een kliniek, waar Woelie haar met een zekere regelmaat opzoekt. De vader van Woelie, Joe, heeft het door alle toestanden ook niet makkelijk, de mannen blinken niet uit in communicatie en het huishouden verwordt dan ook al snel tot een echt “mannenhuishouden”: wassen doe je pas als echt alles zo vaak gedragen is, dat je er niet meer onderuit komt, schoonmaken is een woord dat maar één keer in de zoveel tijd voorbijkomt, etc.

De relatie tussen vader en zoon is een belangrijke verhaallijn in deze roman. Joe krijgt namelijk te horen dat hij niet lang meer te leven heeft. Het hoe en waarom wil hij niet weten, het enige wat voor hem nog telt is zijn zoon voor te bereiden op de rest van zijn leven. En dat valt niet mee. Want er is niet alleen iets mis met pa, ook zoon heeft zo zijn problemen. De uitdrukkelijke wens van pa om met zoon een aantal treinreizen te maken, zoals de reizen op de dvd’s, is dan ook makkelijker geuit dan daadwerkelijk uitgevoerd.

Toch zetten vader en zoon door en proberen zij elkaar tot wederzijdse steun te zijn. Uit de gehandicapte conversaties tussen de mannen kunnen we opmaken dat zij allebei voelen dat zij een opdracht hebben uit te voeren: iets afmaken. Het is namelijk helemaal niet moeilijk om ergens mee te beginnen, maar iets afmaken is van een heel andere orde. De schrijfster heeft dit thema van beginnen en afmaken op twee niveaus in dit boek verwerkt. Het is duidelijk een element in het leven van Joe, die de reizen ondanks zijn achteruithollende gezondheid per sé wil afmaken (als een soort generale repetitie), maar het is ook terug te vinden in de opbouw van het boek. Woe(lie) begint elk hoofdstuk opnieuw in zijn speciaal daartoe aangeschaft notitieboekje met het vertellen van zijn ervaringen in die bijzondere, emotionele periode.

Ik vind dat de schrijfster er goed in geslaagd is de sfeer tussen vader en zoon te beschrijven. Hun manier van doen is herkenbaar, af en toe vol humor maar vaak ook diep ontroerend. Ik moest wel aan de schrijfstijl wennen. Zeker de eerste hoofdstukken had ik het gevoel een houterige vertaling te lezen in plaats van een naar oorsprong al Nederlands verhaal. Maar eenmaal begonnen, wilde ik het lezen wel afmaken 🙂 Gelukkig maar dat ik heb doorgezet, want deze roman is zeker het lezen waard. En nu, een paar weken nadat ik het boek heb gelezen, blijkt dat het verhaal meer met mij heeft gedaan dan ik vlak na het lezen vermoedde.

Overigens is het vandaag, 20 september 2014, precies 175 jaar geleden dat de eerste trein in Nederland reed. De rit ging van Amsterdam naar Haarlem. Meer informatie is te vinden via de website van Rail Away.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Mijn dank gaat uit naar Lemniscaat, want van deze uitgeverij mocht ik een leesexemplaar ontvangen.