Ik vind Hoe lees ik? van Lidewijde Paris een griezelig boek. Het is namelijk heel griezelig om een heel boek lang in de taal van de schrijfster jouw eigen ideeën, verwachtingen en overwegingen uitgelegd te krijgen 🙂 Het is heerlijk en bizar tegelijk om nu een onderbouwing te hebben van wat ik als gewone (enigszins geoefende) lezer tijdens het lezen ervaar.

Wat vooral heel verhelderend was, is haar uiteenzetting over “showing & telling”. Daar waar de ene schrijver jou als lezer wel iets laat zien, maar wat je alleen kunt begrijpen als je moeite doet door je echt te verdiepen, zorgt een andere schrijver er voor dat je alles op een presenteerblaadje krijgt aangereikt. Alle details, van de kleding van de hoofdpersoon tot en met de feiten rondom de gebeurtenissen, alles wordt beschreven. Je hoeft zelfs niet na te denken of de hoofdpersoon verdrietig of boos wordt, want dat wordt allemaal voorgezegd. Het enige wat je hoeft te doen is lezen.

Boeken in het straatje “telling” noem ik zelf vaak tussendoor-boeken. Ideale boeken om het aantal gelezen boeken in een jaar op te krikken. Ik ben een beetje een streber, dus als ik in Goodreads aangeef dat ik 52 boeken ga lezen, roep ik om het hardst dat lezen geen wedstrijd is of mag zijn, maar ondertussen zoek ik in mijn boekenkast of op mijn ereader toch stiekem naar wat tussendoor-boeken. Terwijl ik bezig was in Hoe lees ik?, heb ik ook de roman Die avond aan het meer van de Amerikaanse schrijfster Sarah Jio (de Boekerij) gelezen, een uitstekend voorbeeld van een verhaal waarbij ik ’s avonds in bed niet eens moe werd van de inspanning van het lezen. Dit soort romans is hét recept voor een paar uurtjes totale ontspanning.

Maar toch geeft dat uiteindelijk voor mij onvoldoende bevrediging. Mijn voorkeur gaat uit naar romans waarbij ik aan het werk word gezet, romans die mij bezig houden, verhaallijnen of sfeerbeschrijvingen die mij persoonlijk triggeren. Boeken die mijn stevige trek naar persoonlijke ontwikkeling en verbreding van mijn wereldbeeld kunnen helpen invullen. Door het werk van Lidewijde begrijp ik nu beter dat ik daarbij word “bespeeld” door de schrijver. Dat een schrijver bewust middelen inzet die maken dat ik meer moet doen dan lezen. Paris heeft mij geleerd hoe ik dat kan ontdekken (waar ik het voorheen meer op mijn onderbuikgevoel beoordeelde), welke subtiele elementen gebruikt kunnen zijn om mij een geweldige leeservaring te geven die langer voortduurt dan de tijd van het lezen.

Ik ben al jaren lid van een leesclub. De samenstelling is heel divers, er zijn veel-lezers bij maar ook leden die juist lid zijn om in ieder geval die (meestal) 7 boeken die wij per jaar met elkaar bespreken, te lezen. De eerste jaren gebeurde het regelmatig dat wij bij de bespreking niet verder kwamen dan: het leest lekker weg – er staan veel moeilijke woorden in – het verhaal was wel aardig – ik kon er niet doorheen komen. Inmiddels ben ik supertrots op onze club, want tijdens onze laatste bijeenkomst werd zelfs de opmerking gemaakt dat er dit jaar wel erg veel “lichte” boeken op de planning staan. Onze discussies gaan nu ook over de vraag waaróm het boek wel of niet aansprak en wat we van de schrijfstijl vonden en dergelijke. Mijn financiële budget is op dit moment niet toereikend, maar anders had ik alle leden een exemplaar van Hoe lees ik? gegeven!

Wat ik de grote verdienste van Lidewijde Paris vind met Hoe lees ik? is dat zij oordeelvrij is. Het is prima om te genieten van welk genre dan ook, sterker nog: door verschillende genres te lezen ga je steeds beter begrijpen wat de schrijver probeert te vertellen en overbrengen, welke stijlfiguren daarbij gebruikt worden en hoe de spanningsboog wordt neergezet. Haar boek is een fijne aanvulling op andere publicaties zoals Olijven moet je leren lezen van Ellen Deckwitz en Wat we zien als we lezen van Peter Mendelsund (beide uitgaven van Atlas Contact). Ik verwacht niet dat ik voortaan elk boek zo intensief ga lezen als Paris doet, maar áls ik wat dieper wil nadenken, heb ik nu in ieder geval meer tools tot mijn beschikking.

Heb ik dan helemaal geen kritiek? Nou vooruit, één (gezocht) minpuntje dan. De cover van het boek is gemaakt door Emma Ringelding. Zij is in staat om met één illustratie een samenvatting en sfeerbeeld van een compleet boek te geven. Zo ook met de voorkant van Hoe lees ik? Maar door die aansprekende voorkant had ik de verwachting dat hier en daar in het boek misschien ook nog wel een tekening voorbij zou komen. In sommige boeken is dit een welkome onderbreking. Het was dus even slikken dat ik bij het openslaan van het boek alleen maar tekst zag. Eenmaal met de tekst bezig, heb ik overigens de illustraties totaal niet gemist. In het begin heb ik enorm om mijzelf moeten lachen. Paris vertelt namelijk over het herkennen van motieven (en thema’s). Ik ben zelf in de (kortweg) juridische dienstverlening werkzaam en had bij het woord “motief” in eerste instantie de betekenis “reden” te pakken en pas na doorlezen viel het kwartje dat het om het ontdekken van een “patroon” ging. Zo zie je maar weer dat wat je in een tekst ziet, wordt ingekleurd door eigen ideeën en (levens)ervaringen.

Hoe lees ik? valt voor mij in de categorie must-reads. Daarbij geldt wel de waarschuwing dat er zoveel mooie leesfragmenten in staan, dat de stapel nog-te-lezen-boeken angstaanjagend gaat groeien. Dat risico had ik er graag voor over.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Mijn dank gaat uit naar Lidewijde Paris voor het schrijven van dit boek en al haar activiteiten om lezen te stimuleren en lezers handen en voeten te bieden aan hun leeservaringen. Daarnaast uiteraard dank aan uitgeverij Nieuw Amsterdam voor het beschikbaar stellen van een leesexemplaar en aan Cathelijne Esser, die met een nieuwe invulling van de boekenbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur, hiermee weer een fijne mogelijkheid heeft geboden om over mijn passie te bloggen.
Weten wat de andere bloggers van Een perfecte dag voor literatuur schrijven over Hoe lees ik?? Volg deze link.