Ik had mij vooraf veel voorgesteld van de roman Het leek stiller dan het was van Eva Kelder (Uitgeverij Meulenhoff). Met familieroots op Schiermonnikoog sprak het thema van een opgroeiend meisje op Vlieland mij wel aan. Het struinen door de duinen, de zilte lucht, het voortdurende gekrijs van meeuwen en desondanks toch een oorverdovende stilte zijn elementen waar ik geen fantasie voor nodig heb.

Via de boekbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur kreeg ik de kans om deze roman te lezen doordat het boek door de uitgever aan de leden ter beschikking werd gesteld. Met de schrijfster, Eva Kelder, had ik inmiddels via Twitter en Goodreads contact, dus  eigenlijk stonden alle lichten op groen. Maar oh, wat kostte het eerste gedeelte van deze roman mij een moeite! Het verhaal kwam naar mijn gevoel maar niet op gang. Er gebeurde wel van alles bij en met de hoofdpersoon Seije, allerlei voorvallen op school en privé, maar ik had nog geen idee welke kant dit zou opgaan. En dat onbestemde maakte het niet makkelijker om door te lezen.

Ik had een dubbel gevoel bij Seije (eigenlijk Seija, maar door een foutje bij het aangeven van haar geboorte werd het Seije) en haar bijzondere, aparte moeder. Haar moeder leeft een eigen leven met periodes van drugs en drank en periodes van extreem gezonde voeding en eigen opvattingen. Het opvoeden is een beetje in de lucht blijven hangen. Aan de ene kant voelde ik tijdens het lezen voor Seije een enigszins ongemakkelijk medelijden, als relatieve buitenstaander met een onbereikbare moeder, maar aan de andere kant heb ik mij ook wel aan haar gestoord door haar gedrag. Zij had op een aantal punten iets weg van Lee Fiora uit Prep (Uitgeverij Cargo, geschreven door Curtis Sittenfeld), een boek dat ik flink wat jaren geleden heb gelezen. Lee Fiora is een Amerikaans tienermeisje dat zich een weg heeft weten te vinden naar een prestigieuze (kost)school. In haar ontwikkeling naar jong-volwassenheid denkt, voelt en doet zij van alles, zonder zich altijd even goed bewust te zijn wat het resultaat van haar handelingen zal zijn of welke indruk het op anderen maakt. Regelmatig blijkt dat haar zorgen en angsten niets met de werkelijkheid te maken hebben.

Na het afronden van de middelbare school en na een ingrijpend voorval is het voor Seije en zielsverwant Teun tijd om het eiland te verlaten. Ze gaan studeren in Edinburgh. Seije bloeit op als zij met taal en met name literatuur bezig mag zijn. Desondanks blijf je merken dat zij aan zichzelf twijfelt en aan haar mogelijkheden om iets in het leven te bereiken. Allemaal herkenbaar en invoelbaar, maar eerlijk gezegd niet echt interessant.

Tijdens haar studie ontmoet Seije een Amerikaanse student, Daniël. Zij krijgen een relatie en op het moment dat Daniël moet c.q. gaat terugkeren naar New York en Seije ook die kant op gaat en aldaar met hem gaat samenwonen, verandert de sfeer in het boek totaal. Met name vanaf het moment dat Seije de ouders van Daniël ontmoet, was ik erg blij dat ik was doorgegaan met lezen. Want de verdieping die het verhaal en het karakter Seije vervolgens ondergaan, is erg mooi. Haar bewustwording van zichzelf in relatie tot anderen maar met name ook in relatie tot zichzelf is indrukwekkend en zorgvuldig door de schrijfster opgebouwd en beschreven. Zo veel moeite als het begin mij kostte, zo vlug ging ik door het laatste deel heen. Zo vlug dat ik bijna verontwaardigd was dat het boek uit was.

Gedurende het hele boek neemt de vriendschap met Teun een aparte plaats in. Ook hij is een relatieve buitenstaander, hoewel weer om andere redenen dan Seije. Zijdelings wordt zijn ontwikkeling in het verhaal meegenomen en is het bijzonder om te zien hoe zij elkaar toch elke keer weer kunnen helpen en ondersteunen.

Zelden heb ik een titel van een boek zo goed gekozen gevonden als bij deze roman. De letterlijke tekst komt voorbij op het moment dat Seije voor een emotionele, onomkeerbare gebeurtenis weer op Vlieland komt. Er wordt dan verwezen naar de krijsende meeuwen. Maar eigenlijk is het hele boek een bevestiging van de titel. Onder het voor het oog rimpelloze oppervlak broeit het, modderen relaties door, worden trauma’s geboren, gevechten verloren, ambities opgebouwd en wordt er met horten en stoten opgegroeid tot volwassenheid en zelfbewustzijn.

Misschien ben ik de enige die zoveel moeite met het eerste gedeelte heeft gehad. Maar als dit ook door andere lezers zo wordt ervaren, is mijn zorg wel dat het boek niet-uitgelezen wordt weggelegd. En dat zou echt jammer zijn, want uiteindelijk is dit zeker een mooi boek, dat het waard is om helemaal gelezen te worden.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Meer weten over deze roman en hoe andere boekenbloggers daarover schrijven? Kijk dan HIER.