Hoe zal ik dit nu weer eens aanpakken? Hoe ga ik uitleggen waarom ik vind dat ik dit keer een roman heb gelezen die mij nagenoeg niets heeft gedaan. En durf ik het aan om die beoordeling zwart op wit naar buiten te brengen? Er is namelijk altijd de twijfel of dat oordeel is ingegeven door de omstandigheden van het moment en dat ik later een meer genuanceerde mening heb, maar dan al de ruwe versie de (digitale) wereld heb ingeslingerd.

Eerst maar even om welk boek het gaat: Alleen voor jou van Luke Allnutt, in Nederlandse vertaling vanaf 28 februari 2018 verkrijgbaar bij Boekerij. Boekerij is onderdeel van Meulenhoff Boekerij. Grofweg maak ik voor mijzelf het onderscheid dat de romans bij Meulenhoff meestal een groter beroep doen op de leesvaardigheden qua stijl, stijlfiguren, diepere lagen en thema’s, terwijl bij de publicaties van de Boekerij (nogmaals: grofweg) meer de nadruk ligt op relationele verhalen met herkenbare dagelijkse strubbelingen, diepe emoties en menselijke ervaringen. En al naar gelang mijn eigen gemoedstoestand heb ik soms meer belangstelling voor het ene en soms voor het andere. Onlangs meende ik toe te zijn aan een waarschijnlijk emotioneel verhaal van jonge ouders die hun kindje verliezen en daarmee moeten leren omgaan.

Dat is de situatie bij Rob en Anne Coates. Na een bijzondere kennismaking en (voor de lezer) een inkijkje in ieders familiegeschiedenis, worden zij na twee miskramen de ouders van Jake. Een heerlijk, ondernemend kereltje met grote belangstelling voor hoge uitkijkpunten. Na wat vage klachten en uitvalsverschijnselen blijkt Jake een agressieve vorm van kanker te hebben. De roman verhaalt over wat er dan allemaal gebeurt en welke invloed dat heeft op de levens van Rob en Anna, samen en afzonderlijk.

Je zou denken: zet de doos tissues maar klaar, toch? Niet dus. In ieder geval niet bij mij. Op geen enkel moment kwam het verhaal bij mij binnen. Ik kreeg maar geen beeld bij de hoofdpersonen, zij bleven voor mij vlak, afstandelijk en op een afwijkende manier toch stereotypisch. Het maakte dat ik niet verrast raakte door verhaalswendingen of doorbraken in persoonlijke ontwikkelingen of wat dan ook. Het was mij allemaal te voorspelbaar.

Het thema van deze roman is echter bijzonder fascinerend: hoe ver ga je in het vinden van een genezing voor je kind, je geliefde, je naaste? Wil je niet persé alles op alles zetten en aangrijpen wat er maar aan te grijpen valt. En wat dan als jouw partner daar anders op reageert. Wat dan als je diametraal van mening verschilt over de aanpak. Ik kan mij moeiteloos voorstellen dat hierover een prachtige roman met veel nuances en gekmakende twijfels te schrijven valt. Daarom viel het mij zo ongelofelijk tegen hoe dit thema in deze roman is uitgewerkt. Zonder enige dimensie, te simpel en te voorspelbaar. En er zijn momenten dat juist dat voorspelbare zorgt voor een fijne leeservaring. Je kent dat vast wel. Dat je in jezelf een beetje zit te mopperen over de eenvoudige oplossing of het wegblijven bij losse eindjes, terwijl je tegelijkertijd geniet dat het gaat zoals het gaat.

Natuurlijk zitten in deze roman ook enkele diepere gedachten. Kenmerkend en treffend beschreven vond ik de onmacht en clichés, niet alleen van de direct betrokkenen maar juist ook van omstanders. Hoe vaak hebben wij zelf niet dat we eigenlijk niet goed weten wat wij tegen iemand die in een zeer ernstige situatie zit, moeten en willen zeggen. De schrijver (die overigens uit eigen ervaring weet hoe het is om tegen kanker te moeten vechten) weet dit bij monde van vader Rob Coates mooi te verwoorden, de frustratie over deze goedbedoelde maar op dat moment totaal niet overkomende woorden.

Misschien heb ik Alleen voor jou op een “verkeerd” moment gelezen en kon ik daardoor de strekking niet goed laten binnenkomen. Nadat ik het boek had uitgelezen, had ik een beetje leeg gevoel. Ik heb niet goed een motto of een boodschap van de schrijver kunnen ontdekken. Liever lees ik dan een roman als Vederlicht van Julie Cantrell (Uitgeverij Mozaïek). Daarin raakt het vriendinnetje van de dochter van de hoofdpersoon vermist. Het meisje blijkt ontvoerd en járen later vallen de puzzelstukjes op hun plek. Maar de dochter zelf maakt dit niet meer mee. Zowel de ontvoering als wat er met de dochter is gebeurd, veroorzaakt diepe littekens in diverse families. Maar de manier waarop dit wordt beschreven is zo menselijk, dat ik meerdere keren heel hard heb moeten slikken en ik echt het gevoel had de romanpersonages te kennen. Deze roman blinkt niet uit als literair hoogstandje, maar door de inhoud word je aan het denken en overpeinzen gezet. Dat kan ik altijd erg waarderen in een roman.

De originele titel van Alleen voor jou is “We own the sky”. Deze titel vind ik eerlijk gezegd beter passen bij de inhoud. Na het lezen van dit boek is dit heel goed te begrijpen en in te voelen.
En eigenlijk is het natuurlijk wel een beetje blasé van mij dat ik kritiek heb over hoe de schrijver het verhaal heeft verteld, terwijl het daadwerkelijke issue: een kind verliezen aan kanker, natuurlijk meer dan afschuwelijk is, ongeacht hoe dat wordt verwoord. Daarom wil ik graag bij deze nog aandacht vragen voor alle activiteiten en ontwikkelingen bij het Prinses Máxima centrum voor kinderoncologie. Daar is het streven om zo snel mogelijk het overlevingspercentage voor kinderen met kanker relevant te verhogen, van nu 75% naar 90 à 95%. Ik hoop van harte dat zij dit met elkaar weten klaar te spelen. De actie van KiKa kan daar hopelijk een bijdrage aan leveren om dit zo snel mogelijk te realiseren. Doe jij ook mee?

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Uiteraard gaat mijn dank uit naar Meulenhoff Boekerij, voor het mij beschikbaar stellen van een leesexemplaar (ongecorrigeerde versie). Zoals hierboven blijkt, laat ik mijn mening niet beïnvloeden door de wijze waarop ik in de gelegenheid word gesteld een boek te lezen. En ….. zo veel lezers, zo veel meningen 😉