Wat is dat toch? Waarom is het ene boek “wel aardig” maar niet bijzonder en het andere boek een juweeltje? En waarom is  zo moeilijk om over een mooi boek te bloggen? Dat zijn zo de vragen die mij al een paar dagen bezighouden. Ik doe altijd graag mee binnen de boekenbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur, maar vaak komt het qua lezen toch op de laatste momenten aan en schrijf ik op het nippertje een blogpost voor de afgesproken dag. Deze keer heb ik het boek al dagen geleden uitgelezen, maar toch wilde de inspiratie voor deze blogpost niet komen. Of moet ik maar gewoon eerlijk zijn en bekennen dat ik mij, als ervaren en kritische lezer, bijna schaam dat ik alleen maar positieve dingen te zeggen heb over de roman van deze keer? Want dat is namelijk het geval: ik heb van begin tot eind genoten van  Etta & Otto & Russell & James van de Canadese schrijfster Emma Hooper (Uitgeverij Podium).

Het verhaal is in hoofdlijnen simpel verteld: Etta, een vrouw op leeftijd, besluit op een gegeven moment dat zij het water wil zien en gaat op pad voor een wandeling van ….. ruim 3.000 km. Het lieve briefje dat zij voor haar echtgenoot, Otto, achterlaat, verklapt al wel dat Etta enigszins de grip op de werkelijkheid begint te verliezen. Otto blijft thuis op haar wachten en strijdt zijn eigen strijd. Goede vriend Russell kan niet zo’n afwachtende houding aannemen en reist Etta achterna. En dan is er nog James, de meest waardevolle en betrouwbare metgezel die je Etta maar kan wensen.

In het boek komen de levens van Etta, Otto en Russell heel mooi naar voren, het ene voorval wat meer gedetailleerd uitgewerkt dan het andere. Zij hebben allemaal erg veel meegemaakt en dat maakt dat ieder van hen op eigen wijze dat leven moet verwerken. Elk hoofdstuk in deze roman heeft een gelijke opbouw: het begint in het heden en vervolgens komen onderdelen van het verleden aan bod, waarbij in elk volgend hoofdstuk het verleden dichter bij het heden ligt. Deze techniek geeft een heel bijzondere sfeer aan het geheel. De schrijfster heeft op prachtige wijze de woorden gevonden om deze mensen en hun verhaal neer te zetten. Nergens blijkt een spoor van ergernis, miskenning of verwijt. Ieder probeert het leven te nemen zoals het zich openbaart. En daarbij hanteren zij allemaal de uitspraak van Etta (in een quote uit de losse pols): gewoon blijven ademhalen, dan kom je elke keer weer verder en gaat het leven door. Hun levenswegen vermengen zich al op jonge leeftijd. De vriendschappen die dan ontstaan, blijven hun hele leven lang in stand, ondanks ieders eigen ervaringen.

Deze roman kwam voor mij precies op het juiste moment. Het was heerlijk om ondergedompeld te worden in de integere, liefdevolle, respectvolle wereld van Etta & Otto & Russell & James. Ik ben echt van alle vier gaan houden. Van Etta, een zeer krachtige vrouw die alle moeilijkheden ogenschijnlijk het hoofd weet te bieden. Nu zij in de eindfase van haar leven komt, wordt het voor haar steeds lastiger om alle ervaringen nog uit elkaar te houden. Van Otto, die in oorlogstijd een behoorlijke psychische dreun heeft gekregen en daar nu, op latere leeftijd, op geheel eigen manier mee omgaat. Van Russell, de trouwe vriend die altijd in de buurt is maar toch op gepaste afstand. Hij heeft moeten leren om te gaan met zijn opgelopen fysieke handicap. En van James, James verdient in mijn ogen een standbeeld als symbool voor dit hele boek. En begrijp mij niet verkeerd: het is zeker geen simpel, feel-good boekje. Het gaat om echte levens met alle ups and downs.

Emma Hooper blinkt wat mij betreft in deze roman uit in de sfeeromschrijvingen, de combinatie van details en meer afstand, van veel verhandelingen in korte tijd en de moeiteloze overbrugging van langere periodes. En haar spel met de chronologie kwam op mij heel kundig over. Het bracht mij qua sfeer en gevoel terug bij één van mijn favoriete boeken, dat in de aankomende decembermaand weer binnen handbereik moet liggen: Het Mysterie van de Noorse schrijver Jostein Gaarder. Mijn áller-, állereerste schuchtere poging tot het schrijven van een blogpost hield een aansporing in om dit boek  te lezen. Gaarder is ook de schrijver van de bekende roman De wereld van Sofie (Uitgeverij Houtekiet). In beide boeken is er sprake van twee bijna synchroon lopende verhaallijnen die op ingenieuze wijze raakvlakken met elkaar hebben. Dat geeft een extra dimensie aan het verhaal. Dat zie je ook vaak terug in de spannende, enigszins mysterieuze jeugdboeken van Tonke Dragt.

Ik hou er van. Maar dat was inmiddels waarschijnlijk wel duidelijk 🙂

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Misschien zijn mijn medebloggers wel kritisch over deze roman. Via deze link kun je dat controleren. En mijn dank gaat uiteraard weer uit naar Uitgeverij Podium voor het beschikbaar stellen van een leesexemplaar.