Een man, een vrouw, twee dochters en een zoon. Een paar periodes van een aantal jaren, waarbinnen de familieleden hun levens etaleren. Je ziet ieder van hen ouder worden en kennismaken met de ups&downs van het dagelijks leven en de rode draad die bij ieder afzonderlijk komt bovendrijven. Dit zou je een samenvatting kunnen noemen van de roman Ferrari’s in de hemel van Anja Sicking (Lebowski).

Maar in werkelijkheid is deze roman veel meer! Ik weet niet goed hoe ik het moet beschrijven, maar ik ervaar de schrijfstijl van Anja Sicking als “omfloerst”. Er wordt heel veel niet beschreven, niet gezegd, maar door wat er daarna gebeurt, kost het toch geen enkele moeite om de tussenliggende periode in te vullen en te begrijpen. Ik kon volledig de angst van vader Emile voelen als zijn jongste dochtertje en haar vriendinnetje even aan zijn aandacht zijn ontsnapt en plaatsnemen in een Ferrari-autootje van een achtbaan. Hij zag voor zijn ogen al helemaal gebeuren wat er zou kunnen gebeuren (maar op dat moment niet gebeurt).

Moeder Dores leeft grotendeels in haar eigen wereld. Zij is enorm op haar zoon Ravi gesteld en het lijkt er sterk op dat zij geen idee heeft welke dieptepunten Ravi allemaal te verwerken krijgt. Ravi belandt van de ene onwenselijke situatie in de andere, resulterend in een huwelijk waarvan ik in eerste instantie vermoedde dat het niet lang zou standhouden. En natuurlijk moet je zelf het boek lezen om te weten of mijn vermoeden klopte.

Dochters Daphne en Lizzy hebben ook zo hun eigen moeilijkheden. Waar Daphne een talent heeft om niet altijd de meest gelukkige keuzes te maken wat betreft levenspartners, heeft Lizzy weer met persoonlijke ontwikkelingen op een ander vlak te maken. De onderlinge verstandhoudingen binnen deze familie in de loop der jaren komen subtiel aan het licht. Zoals in elke familie zijn er periodes van innige omhelzingen maar ook van afstand en onbegrip. De ene keer gebruikt de schrijfster de derde persoon als vertelvorm, een andere keer wordt vanuit een ik-figuur geschreven. Die ik is niet overal dezelfde persoon. Door deze manier van schrijven kwamen de levensverhalen heel dichtbij, maar zonder de emotionele impact. Dat wil zeggen dat het gevoelsmatig heel veel met mij deed, maar dat het gelukkig geen (goedkope) tranentrekker is.

Er gebeurt dus veel in de roman van Anja Sicking, omdat we eigenlijk vijf levens tegelijk volgen. Door haar mooie manier van schrijven ontstaat er echter nergens het gevoel van haast. Het gaat zoals het gaat. Het voelt bijna als een schriftelijke editie van “Que sera, sera“. Ik vind het een prachtige roman, maar erg moeilijk om over te bloggen omdat het gevoel dat dit boek oproept moeilijk in woorden te vatten is.

Ooit, jaren geleden, stonden er een paar dozen met boeken buiten op straat bij een huis waar bekenden van mij woonden. Navraag leerde mij dat zij hun bezittingen aan het reorganiseren en opruimen waren en afscheid gingen nemen van een flink aantal boeken. Mijn boekenhart begreep destijds nog niet dat zulke ingrijpende opruimacties af en toe noodzakelijk zijn. Inmiddels, enige eigen verhuizingen later, weet ik beter. Maar op dat moment kon ik niet anders dan een grote stapel “redden”.

Het leuke van het overnemen van een gedeelte van de boekencollectie van iemand anders, is dat je daarmee zomaar een onbekende maar toch wel samenhangende verzameling van romans in handen krijgt. Het gaf weer voldoende input om buiten de eigen comfortzone en de eigen bekende lees-paden te treden. Zo kwam het dat ik de roman Op zoek naar Caleb van Anne Tyler (Diogenes) heb gelezen.

Eerlijk gezegd kan ik mij niet goed herinneren waarover het precies ging in die roman (behalve natuurlijk dat Caleb uit beeld was en dat jaren later familieleden naar hem op zoek gaan; maar dat kun je al raden op basis van de titel 🙂 ). Wat ik er wel van onthouden heb, is de bijzondere sfeer. Voor mijn gevoel draaide het om een aantal personages die als het ware buiten de maatschappij stonden. Niet in de zin van asociaal, zeker niet, maar juist doordrongen van eigen waarden, wensen, dromen, los van wat “men” op dat moment maatschappelijk wenselijk of politiek correct vond. Mensen die in staat zijn om zelf na te denken en zelf een onderbouwing van eigen handelen of de daden van een ander te maken. Dat wil niet zeggen dat zij het daarmee altijd aan het juiste eind hebben en het betekent ook niet dat zij 100% deze levenswijze kunnen volgen (ze lopen vaak genoeg zelf vast), maar het maakt hen wel tot authentieke “echte” mensen waar ik makkelijk sympathie voor kan voelen. Ik heb een hekel aan het tegenwoordig zo vaak misbruikte woord authentiek, maar het lukt mij niet een goed synoniem te vinden dat de lading dekt.

Dat is voor mij de overeenkomst met de familieleden uit de roman van Anja Sicking: echte mensen met hun nukken, dromen, valkuilen, hoogtepunten. Zo’n roman maakt dat je weer met meer interesse naar de mensen om je heen kijkt. Iedereen heeft zijn/haar eigen levensverhalen en als wij over en weer de moeite nemen om naar elkaar te luisteren en met elkaar te praten, verrijkt dat naar mijn volste overtuiging, ook ons eigen leven. De absolute meerwaarde van Ferrari’s in de hemel is de prachtige, kundige schrijfstijl van Anja Sicking. Echt een aanrader als je van boeken houdt die meer bieden dan alleen maar het verhaal.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Ferrari’s in de hemel is mij als ebook door Lebowski ter beschikking gesteld, waarvoor uiteraard mijn hartelijke dank.