Wie mij “in het echt” kent, kent mijn eeuwige twijfels over een aantal (overigens triviale) kwesties. Zo kan ik maar niet definitief de knoop doorhakken of ik mijn to-dolijst digitaal bijhoud (favoriet daarbij is Wunderlist) of dat ik mooie papieren notitieboekjes vol klieder. Het gevolg is dat ik dan weer de ene en dan weer de andere methode volg, een gruwel voor de echte planners onder ons. Mijn aantekeningen voor een blogpost over gelezen boeken staan de ene keer keurig genoteerd in notitieboek met harde kaft, maar net zo makkelijk een andere keer op de achterkant van een gebruikte envelop of digitaal in een notitie in Evernote.

En hoewel ik enorm veel tijd kan verliezen door hierover na te denken en tegen mijn lief aan te praten (ik vermoed dat hij merendeels van de tijd het niet meer als “praten” kwalificeert 🙂 ), heb ik er eigenlijk geen last van. Ik kan wel met bewondering kijken en luisteren naar mensen die wél in staat zijn voor eens en altijd voor een bepaalde methode, smaak of leefstijl te kiezen. Tegelijkertijd voel ik dan ook een zekere verwondering, want voor mij neigen die keuzes naar een vorm van extremisme. En extremisme is mij zo goed als vreemd.

Dat geldt ook voor geloof en religie. Ik kan mij helemaal verliezen in levensverhalen van gelovigen die hun dag en hun leven volledig inrichten naar hun geloofsovertuiging. Ik smul bijvoorbeeld van boeken van de hand van de Amerikaanse schrijfster Karen Kingsbury of Julie Cantrell. Ik ben dan af en toe stiekem jaloers dat er mensen zijn die in staat zijn om zo in bijna absolute zin op te gaan in hun geloof. Maar op hetzelfde moment komt er een weerstand in mij op. Hoezo zou ik mij door wie of wat dan ook laten vertellen hoe ik mijn leven moet leiden en wat ik moet geloven?

Van huis uit heb ik een gezonde portie belangstelling meegekregen in mensen en hun opvattingen. Mijn vader was daarin mijn voorbeeld (ja sorry, ik heb mijn vader al vaker in een blogpost aangehaald, maar als het over geloof en religie gaat, kan ik echt niet om hem heen). Geboren in een redelijk traditioneel christelijk gezin had hij desondanks interesse in andere religies en opvattingen, omdat dat hem kon helpen in de verdieping van zijn eigen zeer persoonlijke geloofsovertuiging.

Door deze ruime blik krijg ik een beetje kriebels en jeuk als ik iemand tegenkom die mij probeert te overtuigen van zijn of haar gelijk op het gebied van religie. En dat is wat gebeurde tijdens het lezen van Allah of Jezus? Een persoonlijke zoektocht naar de waarheid van Nabeel Qureshi (Uitgeverij Kok). Qureshi, opgegroeid in Amerika in een islamitisch gezin, hechtte veel belang aan zijn geloof in de Koran, de profeet Mohammed en uiteraard Allah/God. Door informatie van anderen, met name tijdens zijn studietijd, wordt hij uitgedaagd om te onderzoeken wat er waar is over Jezus en wat er waar is over Mohammed.

Toen ik op Facebook de aankondiging van dit boek voorbij zag komen, was mijn interesse gewekt. Hoe verdiepend en verbredend kan het voor jezelf zijn als je mag lezen over de zoektocht van een ander! Misschien wat naïef, maar ik verwachtte/hoopte op een neutrale kennisdeling en -vermeerdering.

Qureshi is ervan overtuigd dat het christelijk geloof en het moslimgeloof niet allebei tegelijk waar kunnen zijn. Het is het één of het ander, redelijk extremistisch dus. Een deel van de ondertitel van dit boek is “persoonlijke zoektocht”. En dat is het zeker. Het heeft tot ruim 2/3 van het boek geduurd voordat ik mijn jeuk en kriebels onder controle had en mij niet meer stoorde aan zijn belerende, geen ruimte voor afwijkende opvattingen latende, manier van schrijven. Ik wilde helemaal niet overtuigd worden. Ik wil betrouwbare informatie aangereikt krijgen om mijn eigen keuzes te maken.

“Allah of Jezus? Een persoonlijke zoektocht naar de waarheid” is een indrukwekkend bewijs van het minutieuze onderzoek van Qureshi. Het aantal verwijzingen en geraadpleegde bronnen is zeer overweldigend. Toen ik mijn eigen vooroordeel over zijn missie om mij van zijn gelijk te overtuigen, had laten varen, heb ik met diep respect kennis genomen van zijn obsessieve manier om als een objectieve waarnemer een mening te vormen over de waarheid betreffende onder andere het kruisigingsverhaal van Jezus, zijn opstanding, de vrede- en menslievende instelling van Mohammed en het absolute waarheidsgehalte van het woord van de Koran. Resultaat van zijn zoektocht was dat hij overtuigd christen is geworden.

Tot mijn verbijstering las ik dat Nabeel Qureshi ongeveer op het moment dat dit boek in Nederlandse vertaling verscheen, op slechts 34-jarige leeftijd is overleden. Zijn leven heeft naar mijn idee in het teken gestaan van zijn persoonlijke zoektocht en daarmee samenhangende innerlijke strijd. Hij had een diepgevoelde overtuiging om zijn kennis met anderen te delen. Het is uiterst triest dat hij maar zo’n korte tijd op aarde heeft gekregen om zijn leven te leven. Het slaat misschien nergens op, maar door het feit dat hij onlangs al is overleden, voel ik een grote mate van terughoudendheid om mij hier eigenlijk zeer kritisch uit te laten.

Het boek heeft bijgedragen aan meer besef over de grote verschillen tussen het christelijk geloof en de islam. Het is met al deze kennis lastig om Qureshi’s opvatting dat er sprake is van onverenigbare verschillen zomaar ter zijde te schuiven. Maar ik blijf weigeren om in dergelijke absolute termen te denken. Daarvoor hebben mijn vaders nuchterheid en mijn Nederlandse ruimdenkendheid gelukkig een stevige basis gelegd.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Mijn dank gaat uit naar Uitgeverij Kok te Kampen voor het beschikbaar stellen van een leesexemplaar.
In deze blogpost heb ik er bewust voor gekozen bij een verwijzing naar een religie, geen hoofdletters te gebruiken.