Een Hollandse zomer. Af en toe stralend mooi, maar vaak luidt de tekst van de weersverwachting: overwegend wisselvallig. “Regen is goed voor de tuin en voor het land”. Dat accepteer je makkelijker als je, zoals ik, tussen de agrarische bedrijven woont. En het is een bewuste keuze om de vakantie op eigen terrein door te brengen. Op onze stek van 5.000 m2 is genoeg te doen en áls de zon zich laat zien, is er altijd wel een plekje te vinden om de stralen op te vangen (of juist te vermijden). Kortom, ik geniet volop van een heerlijke vakantie.

In mijn eerste week trof ik mijzelf in de keuken aan, met alle ingrediënten voor een traditionele Zuidafrikaanse “melktert”. Binnen het bedrijf van mijn lief (Dutch Food School) is er natuurlijk ruimte om regelmatig wat te experimenteren, zodat tijdens kook-bijeenkomsten er steeds meer mogelijkheden voor onze gasten/cursisten zijn om een leuke, leerzame en lekkere tijd met elkaar te hebben. Maar de melktert kwam niet uit de koker van mijn lief. Nee, de inspiratie kwam van Tannie Maria van Harten. Ken jij haar nog niet? Dan zou ik daar maar snel verandering in brengen, want deze dame verdient alle aandacht. Ik maakte met Tannie Maria kennis doordat ik Recepten voor liefde & moord mocht lezen, geschreven door Sally Andrew en uitgegeven bij Orlando.

Weduwe Tannie is niet meer de allerjongste, heeft een baantje bij de plaatselijke krant en is dol op koken, bakken en eten. Haar receptencolumn komt onder druk te staan door een financiële reorganisatie, maar gelukkig weet zij samen met hoofdredactrice Hattie en stoere journaliste Jessie de rubriek te behouden door het om te bouwen tot een soort “Lieve Mona”, maar dan dus door Tannie Maria. Mensen kunnen haar schrijven of mailen met een probleem of vraag en dan stuurt zij een bijpassend, inspirerend recept.

In deze nieuwe rol ontvangt zij van een haar onbekende vrouw meerdere noodkreten. En dat is het startsein van een spannend detectiveverhaal. De drie dames van de plaatselijke krant stellen een eigen onderzoek in (tegen de uitdrukkelijke wens van de politie). De tactiek van Tannie is allerlei zelfgebakken lekkers in te zetten als iemand aangespoord moet worden om informatie te geven. Tannie Maria heeft overigens niet een echt makkelijk of gelukkig huwelijk achter de rug. Om te “ontsnappen” aan haar gewelddadige echtgenoot was zij vaak in de keuken in de weer en dat is na zijn overlijden niet anders geworden. Haar figuur deint mee met het feit dat zij ook altijd even proeft wat zij aan het maken is. Nu zij onbedoeld in een moordonderzoek terecht is gekomen, moet zij opeens van alles doen en ondernemen wat niet tot haar gebruikelijke doen en laten hoort. En dat opent nieuwe deuren, nieuwe perspectieven. Zij is op een aantal vlakken een beetje een buitenbeentje, maar dat geeft juist extra charme en diepgang aan haar karakter. Bijkomend voordeel van de situatie is dat Tannie regelmatig contact moet (en wil) hebben met de rechercheur die het onderzoek leidt, een imposante en aantrekkelijke man is. Dus dat geeft een extra verhaallijn.

Het verhaal zit goed in elkaar, de verhaallijnen sluiten op elkaar aan en het geheel vormt een logische eenheid. Als je het als “ontspannend spannend” verhaal wil lezen, zit er genoeg in. Maar toch vond ik voor mijzelf de waarde van deze roman niet zozeer in opbouw en plot zitten, maar in de zeer beeldende schrijfstijl van Sally Andrew. De omschrijvingen van bijvoorbeeld het weer, de natuur, de hitte, de stilte en het verdriet zijn allesbehalve letterlijk en toch snap je precies wat er wordt bedoeld.

Hoewel eten een belangrijk ingrediënt is in deze roman en er achterin enkele recepten zijn opgenomen, is het zeker geen kookboek. Je kunt deze roman ook heel goed lezen en waarderen zonder ook maar de aandrang te voelen zelf de keuken in te duiken. Als lekkerbek en zoetekauw vond ik het juist wel leuk om één van de recepten te proberen en dat werd de melktert (naar een recept van een vriendin van Tannie Maria). Op mijn Instagram-account en op mijn Facebookpagina kon je daar al een foto van zien. En zoals beloofd bij deze een foto van het eindresultaat. Erg lekker (en machtig)!

Tijdens het maken van de taart begon ik de sfeer van het boek steeds beter te begrijpen. Het is een recept waarbij je de tijd moet nemen om het deeg te kneden, om de melk te verwarmen en de verschillende ingrediënten samen te laten smelten. Ik werd vanzelf gedwongen in het tempo van verzengend heet Zuid-Afrika. En net zoals het bereiden van voeding tijd en aandacht (en liefde!) nodig heeft, zo vraagt ook het oplossen van puzzels en levensvragen tijd en aandacht. Versnellen heeft geen zin.

Het zal inmiddels een jaar of 10 geleden zijn dat ik kennismaakte met de detective-verhalen van Mma Ramotswe, de hoofdpersoon in de boeken van Alexander McCall Smith (Poema Pockets). Mma Ramotswe begint met een kleine erfenis een vrouwendetectivebureau in Zuidelijk Afrika (Botswana). Alexander McCall Smith heeft dit als uitgangspunt genomen voor een hele serie licht-spannende verhalen, met een lach en een traan en de eeuwige pot rooibosthee van Mma Ramotswe 🙂 Het ligt voor de hand om de vergelijking te treffen. Naar ik heb begrepen heeft Sally Andrew in ieder geval al een tweede deel rondom Tannie Maria geschreven. Het is bij mij niet bekend of dat deel ook in het Nederlands vertaald gaat worden maar ik hoop het wel. Ook deze hoofdpersoon is veelzijdig genoeg om daar een hele serie omheen te bouwen en ik wil graag nog vaak van de schrijfstijl van Andrew kunnen genieten.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Hartelijk dank aan Uitgeverij Orlando voor het beschikbaar stellen van een leesexemplaar. Ik vind dat bij deze uitgever de laatste tijd veel leuke publicaties zijn verschenen. Meer weten? Kijk dan eens op hun website.