Mijn onbewuste onderbewuste ging tijdens de laatste Boekenweek met mij aan de haal. Ik kocht namelijk de roman Naar de vuurtoren van Virginia Woolf (uitgeverij Rainbow). Ik dacht bij mijzelf dat ik het kocht vanwege de vrolijk gekleurde voorkant, mijn fascinatie voor vuurtorens en vanwege het feit dat ik nog nooit iets van Virginia Woolf heb gelezen. Pas de afgelopen dagen begon het mij te dagen dat uiteindelijk de naam van de auteur waarschijnlijk de trigger voor deze aankoop was. Ik had namelijk haar naam voorbij zien komen in de omschrijving van De zes levens van Sophie van Sarah Meuleman (Lebowski). En deze roman staat vandaag centraal bij de boekenbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur. Wij maken in eerste instantie kennis met de hartsvriendinnen Hannah en Sophie en later volgen wij de lotgevallen van Hannah in Amerika. Zij besluit haar leven als society-journaliste achter zich te laten en een boek te schrijven over de “verdwenen” schrijfsters Agatha Christie, Barbara Follett en, jawel, Virginina Woolf.

Overigens staat in diezelfde omschrijving dat Hannah en Sophie jong zijn in de periode waarin de gruwelijke daden van Dutroux steeds meer aan het licht komen. Het is nog niet zo lang geleden dat ik De vrouw die de honden eten gaf van Kristien Hemmerechts (Uitgeverij De Geus) heb gelezen en, eerlijk gezegd, was ik niet erg “in” voor weer een verhaal in die duistere, beklemmende, onbegrijpelijke sfeer. Gelukkig (voor mij) was deze tijdsaanduiding eigenlijk met name van belang om een beeld te kunnen vormen bij de manier waarop de samenleving reageert op maatschappij-ontwrichtende gebeurtenissen. Want uiteindelijk gebeurt er ook iets afschuwelijks in de levens van Hannah en Sophie. Waar zij eerst ondanks het verschil in karakter en thuissituatie onafscheidelijk zijn, verandert dat abrupt op het moment dat Hannah grote sprongen maakt in haar ontwikkeling naar jonge vrouw met bijbehorende interesse in jongens (en dan met name in Damiaan). De breuk tussen de vriendinnen is niet zo maar een breuk. In een levensbepalende nacht komt dit tot een climax. Sophie is na die nacht spoorloos verdwenen.

Wat doet een traumatische ervaring met een jong kind? Hoeveel invloed heeft dat op het verdere leven, op het opbouwen van relaties en het durven erkennen van een eigen positie en toekomst? Meuleman leidt ons aan de hand mee in het leven van de Hannah-in-Amerika, maar tegelijk ook langs de levens van de schrijfsters waarover Hannah wil schrijven. We hoppen heen en weer in de tijd en in locaties, waarbij Meuleman fantastisch knappe/aansprekende titels voor de verschillende hoofdstukken heeft gekozen. In het leven van Hannah spelen een aantal mensen een belangrijke rol, bijvoorbeeld de oudere Irminia. Hoe heeft Irminia Hannah opgevangen en wat heeft zij daar zelf voor moeten opofferen? En hoe wordt dat dan weer door Hannah gewaardeerd?

Een mooi thema, maar het allermooiste is toch wel de manier waarop Meuleman dit alles aan het papier heeft toevertrouwd. Ik heb genoten van haar speelse en toch indringende schrijfstijl. Ik zag echt alles voor mijn ogen gebeuren en voelde mij, hoewel op een afstandelijke manier, enorm bij Hannah betrokken. Er waren momenten dat ik bijna hardop tegen mijn boek begon te praten om Hannah te helpen, te ondersteunen in haar (zelfdestructieve) zoektocht naar het leven en verleden van de verdwenen schrijfsters maar ook de zoektocht naar wat er zo’n 18 jaar geleden in haar eigen leven is gebeurd in België.

Tijdens het lezen moest ik terugdenken aan een eerder door mij gelezen boek. Begin 2013 heb ik de debuutroman van Dennis Rijnvis gelezen onder de titel Savelsbos (Cargo). In deze roman draait het om een (door gebeurtenissen afgedwongen) reünie van een vriendenclub in de mergelgrotten van Limburg. Op die plek komen herinneringen aan de laatste keer dat zij met elkaar daar waren, naar boven. Destijds is het meisje Juul in die omgeving spoorloos verdwenen. De vrienden waren toen de eerstaangewezen verdachten voor deze verdwijning. De gebeurtenissen hebben grote invloed op hun levens gehad. Maar zeker ook op hun actieve geheugen en op de (on)betrouwbaarheid van eigen overtuigingen die gebaseerd zouden zijn op herinneringen. Nu zij weer samen zijn gekomen op die beruchte plek, vallen de puzzelstukjes langzaam maar zeker op hun plek.

Ik krijg altijd een beetje kriebels van mensen die met alle geweld een boek in een bepaalde hokje willen plaatsen. Ik vermoed dat er lezers zullen zijn die De zes levens van Sophie willen classificeren als een (psychologische) thriller. Natuurlijk zit er een op een thriller lijkende spanningsboog in het verhaal. Maar deze roman is zo veel meer dan dat. Ik vind het literatuur van een hele hoge plank (misschien wel van de bovenste). En dat maakte dan wel weer dat ik, stiekempjes, een beetje teleurgesteld was in de afloop. Je voelt een bepaalde openbaring al enige tijd aankomen en dan is het niet meteen makkelijk om te accepteren dat het is zoals het is. Maar de prachtige manier waarop die samensmelting van verhaallijnen vervolgens is beschreven, met de daarbijbehorende, goed invoelbare, emoties en reacties van de betrokken personen, gumt dat zuchtje teleurstelling volledig uit.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Lees HIER wat mijn medebloggers te melden hebben over deze prachtige debuutroman van Sarah Meuleman. En mijn dank gaat uiteraard uit naar Lebowski voor het beschikbaar stellen van een leesexemplaar.