Vandaag is het zover: mijn eerste bijdrage voor de leesclub Een perfecte dag voor literatuur van Not Just Any Book. 
Voor mij ook wel spannend, want ik ben pas sinds kort een boekblogger en dit is het tweede boek dat ik lees met een belofte om een recensie/leeservaring te schrijven.
Het boek waar het vandaag om draait is “Van dode mannen win je niet” van Walter van den Berg. Ik heb de schrijver een keer op televisie gezien in een praatprogramma op de late avond bij de publieke omroep en was toen onder de indruk van de neutrale manier waarop hij over het thema van dit boek sprak. Het verhaal gaat over een (inmiddels overleden) man die een spoor van geweld achterlaat, onder andere in het gezin van de schrijver (hoewel in het boek de jongen Wesley heet, is het verhaal voor Walter, naar ik heb begrepen, grotendeels autobiografisch).
Het verhaal kenmerkt zich door een voortdurende onderhuidse spanning (of zoals op de achterkant staat: “ijzingwekkend en hartverscheurend”). Het verhaal is geschreven in de vorm van een monoloog van de gewelddadige hoofdpersoon aan Wesley. Door de keuze van deze vertelvorm voelt het alsof je hem toevallig bent tegengekomen en je deze persoon eigenlijk ook niet echt kent, maar hij als vanzelf toch zijn levensverhaal aan jou begint te vertellen. Je voelt je dan bij tijd en wijle ongemakkelijk maar tegelijkertijd wil je ook weten wat er nog meer volgt. En er volgt nogal wat!
Het verhaal is zo intrigerend en zo getuigend van de harde werkelijkheid, dat het niet meevalt om hierover te schrijven. Het heeft geen zin om een samenvatting van het verhaal te geven, want daarmee doe ik absoluut geen recht aan dat verhaal. Juist de samenhang van emotieloze woorden en emotievolle gebeurtenissen maakt dat dit een boek is dat het waard is om gelezen te worden.
De kaft van dit boek is bijzonder treffend. De slangen komen tevoorschijn als de verteller (te) veel alcohol heeft gebruikt. De scène over de foto van de vader van Wesley/de overleden man van de moeder van Wesley maakte op mij veel indruk en gaf tegelijk veel antwoorden en nog meer nieuwe vragen naar het waarom. Wat maakt dat de verteller zich gedraagt zoals hij zich gedraagt?
Tijdens lezen vorm ik voor mijzelf altijd een beeld van de hoofdpersonen. En hoewel dat beeld totaal niet strookt met de mensen in het hierna volgende filmpje, hoorde ik tijdens het lezen wel vaak in mijn achterhoofd de melodie en tekst die hierbij horen. Deze problematiek kan altijd aandacht gebruiken. Daarom:
Wil je trouwens weten wat andere bloggers over deze roman schrijven? Klik dan hier.
Het volgende project voor Een perfecte dag voor literatuur is iets totaal anders, namelijk “Wat alleen de roman kan zeggen” van Oek de Jong. Benieuwd? Deze leeservaring komt 15 november online.
Veel leesplezier!
theonlymrsjo
Overigens telt “Van dode mannen win je niet” mee voor de Ik-lees-Nederlands-uitdaging.
10 comments: On Het houdt niet op, niet vanzelf ……
Mooie eerste bijdrage, hoor. En weet je wat zo gek is, mij waren die slangen op de kaft nog helemaal niet opgevallen. Hoe vreemd dat soms kan gaan.
Grappig is dat. Je verwacht toch dat er een soort grootste gemene deler naar voren komt uit alle leeservaringen. Gedeeltelijk is dat ook zo, maar het is verrassend om te zien hoe ieder toch weer eigen accenten legt. Ik heb een aantal recensies gelezen en voelde sterk de neiging om overal op te gaan reageren. Nog niet gedaan om versplintering te voorkomen. Overweeg wel boek nog een keer te lezen en dan een tweede blogpost te schrijven met alle andere berichten in het achterhoofd. Enig probleem: tijd ……
Ja, dat valt me ook elke keer op. Je ziet dat iedereen er toch een bepaald aspect belicht waardoor het de moeite is om toch de verschillende besprekingen door te lezen. Ik heb het vanavond gedaan en bij de meeste een reactie achtergelaten omdat ik dat meestal wel gewend ben om te doen. En het zelf ook altijd fijn vind wanneer ik een of meerdere reacties onder mijn blogpost krijg.
Dat is zeker waar: het krijgen van reacties maakt het bloggen extra waardevol. Dus, in de herkansing: dit weekend volg ik jouw voorbeeld en ga ik bij de medebloggers een bericht plaatsen.
Ben benieuwd naar de volgende projecten. Ik doe ook mee aan de poëzie van Thomas Möhlman. Dat is geen gebruikelijke kost voor mij, maar daardoor juist prima als verbreding van de horizon.
Haha, leuk dat je in de herkansing gaat. Ik heb daar een hele tijd verschillende blogposts over geschreven dat vooral de bloggers wat vaker tijd zouden moeten vrijmaken om te lezen/reageren/promoten bij andere bloggers. Omdat het tegenovergesteld ook zo leuk is wanneer ze dat bij jou doen.
Zelf heb ik geloof ik alle titels op de lijst staan om over te bloggen. Het worden dus drukke maar tevens leuke tijden.
Wow, wat klinkt dit als een aangrijpend boek. Goed dat je de reclame er nog even bij vermeld!
Het inderdaad een aangrijpend verhaal. Zeker ook door de manier waarop het geschreven is. Nergens expliciete beschrijving van het geweld, maar wel voortdurend aanwezig. Het maakte mij even stil.
Pingback: Recensies -3- voor Uitdaging voor 2013: Ik Lees Nederlands! | De Boekblogger ()
Pingback: Bittere muziek | Mrs Jo about books and other interests ()
Pingback: Quentin Tarantino, Bob Dylan en Céline Dion in boekvorm | Mrs Jo about books and other interests ()