Een aantal jaren geleden las ik De Thuiskomst van Anna Enquist. Ik was zo diep onder de indruk van de vertelwijze en de inhoud van dit boek, dat ik eigenlijk moeite had om meer werk van Anna Enquist te lezen. Ik was een beetje bevreesd dat het niveau van een andere roman lager zou liggen en dat daardoor misschien zelfs mijn oordeel over De Thuiskomst beïnvloed zou worden. Maar als lid van een leesclub kan het natuurlijk zomaar gebeuren dat je “de opdracht” krijgt om een Anna Enquist te lezen en te beoordelen. Aanstaande donderdag staat in onze leesclub De Verdovers centraal.

In eerste instantie leest deze roman als een Saskia Noort/Simone van der Vlugt-achtige literaire thriller. De hoofdpersonen worden soepeltjes neergezet, de onderlinge verhoudingen zijn duidelijk. Het kriebelde bij mij: gaat dit verhaal mij “pakken”?

Ongemerkt werd ik echter steeds dieper meegezogen in de levens van de hoofdpersonen. Als je deze roman nog niet zelf gelezen hebt, wil ik hier niet te veel verklappen. In het kort: er is de combinatie van een broer en een zus. Zij hebben hun moeder op heel jeugdige leeftijd verloren. Moeizame relatie met hun vader, niet extreem hartelijke relatie met de zus van hun vader, die na het overlijden van hun moeder de dagelijkse leiding in het gezin heeft overgenomen. Broer is net weduwnaar geworden; zijn vrouw was een goede vriendin van zijn zus. De man van de zus is een goede vriend van de broer. Zus heeft een dochter. Contact tussen dochter en moeder is niet optimaal. En dwars door deze familieverbanden loopt de rol van een jongeman, die met alle omschreven personen een bijzondere band heeft en waardoor alles onder een vergrootglas komt te liggen.

De rode draad is de vraag wat beter/prettiger is: wel of niet iets voelen. Alle hoofdpersonen hebben namelijk hun werkterrein in de medische sector. Een aantal in de psychoanalyse, andere in de anesthesiologie. Dus het terugkerend thema is: moet je traumatische ervaringen doorléven, verwerken en een plek in je leven geven of is het beter om te kiezen voor het verdoven, het voorkomen en bestrijden van pijn. En juist dit dilemma maakt het boek meer dan de moeite waard en ontstijgt het in mijn beleving het (aangename, maar niet altijd diepgaande) niveau van een gemiddelde literaire thriller. Het is typisch zo’n boek waar je na afloop nog lang over loopt na te denken. Misschien geldt dit niet voor iedereen, maar voor mij wel. Voor mij kwam het boek door een aantal persoonlijke ervaringen erg dichtbij, gelukkig wel in positieve zin. Daarom is mijn conclusie dat de schrijfstijl van De Thuiskomst weliswaar mooier is dan in De Verdovers, maar dat het thema van laatstgenoemde roman nog lang doorwerkt. En dat vind ik een opwekkende conclusie.

Ergens in mijn boekenkast staat ook nog een gedichtenbundel van Anna Enquist. Het lezen van poëzie is (nog) niet iets wat bij mij vaak gebeurt. Voor de leesclub Een perfecte dag voor literatuur staat echter gepland dat ik op 7 december a.s. een leeservaring plaats over Waar we wonen van Thomas Möhlmann. Wellicht is dat voor mij een dermate opwekkende ervaring dat ik vervolgens ook de gedichten van Anna Enquist ga lezen!

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Deze bijdrage telt overigens mee voor de Ik-lees-Nederlands uitdaging van De Boekblogger!