Het is weer de tijd van het jaar om terug te blikken en plannen voor het komend jaar te maken. Onlangs verscheen in de NRC een lijst van 50 boeken uit de afgelopen 5 jaar die je gelezen “moet” hebben, prompt gevolgd door een alternatieve lijst waarin vrouwelijke auteurs beter vertegenwoordigd zijn. Zo veel boeken, zo veel meningen. Soms kan het best lastig zijn om je eigen weg in boekenland te vinden. Tijdens mijn dagje Antwerpen (Boekenbeurs) met een aantal medebloggers van de bloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur kwam de vraag naar voren: welk boek zou jij aan anderen adviseren als je maar één titel mag noemen? Zet een aantal lezers bij elkaar en de titels vliegen je om de oren.

Wat bij mij bleef hangen (door de intrigerende titel) is In de zee zijn krokodillen van Fabio Geda. Althans geschreven door Geda, maar het is het waargebeurde verhaal van Enayatollah Akbari, kortweg Enayat. Enayat is een Afghaanse jongen, die samen met zijn moeder uit Afghanistan naar Pakistan vlucht. Het verhaal begint in Pakistan en al gauw blijkt dat zijn moeder Enayat daar alleen heeft gelaten. En vervolgens ontrolt zich het uitermate indrukwekkende relaas van Enayat in zijn poging om te overleven en uiteindelijk terecht te komen in een land en een omgeving waar hij zich prettig en veilig kan voelen. Deze tocht voert hem na Pakistan achtereenvolgens naar Iran, Turkije, Griekenland en uiteindelijk Italië.

Zijn verhaal is door Geda (met af en toe een verhelderende conversatie tussen schrijver en Enayat) geschreven met een taalgebruik dat past bij de voortschrijdende leeftijd van Enayat. Ik kan mij nauwelijks voorstellen hoe het voor een jong mens moet zijn om op deze manier te moeten leven. Wat steeds naar voren komt is het oneindige geduld dat je als illegale vluchteling moet hebben, de enorme veerkracht om steeds toch weer verder te gaan en het belang van een goed netwerk. Bijzonder vond ik dat er heel weinig “emotie-woorden” worden gebruikt: het kan toch niet anders dan dat Enayat regelmatig angstig moet zijn (geweest), gefrustreerd, eenzaam en verdrietig. Dit is ook zo, maar door het zo min mogelijk te benoemen, voel je tijdens het lezen dat deze emoties onderhuids aanwezig zijn. Zeer knap gedaan. Dit boekje is overigens uitgegeven bij de Arbeiderspers.

Terugkijkend naar de boeken die ik in 2013 heb gelezen, kom ik tot de conclusie dat ik ook een soort wereldreis heb gemaakt, maar dan wel vanwege een veel comfortabelere reden en dan ook nog eens vanuit mijn (luie) stoel. Zo heb ik de “Nachttrein naar Lissabon” genomen en rijdend door Spanje mij druk gemaakt over “De gestolen kinderen”, heb ik “Zeven minuten na middernacht”een emotioneel gesprek gehad met een taxusboom in Engeland en met “De Leesclub” een tripje naar Schotland gemaakt. In 2013 heb ik een korte tijd doorgebracht op de “PAAZ”, misschien wel om het geweld uit “Van dode mannen win je niet” te verwerken. Verder heb ik aan de hand van “Brieven uit Londen” aldaar een aantal kunstwerken bekeken en heb ik in Frankrijk meegedroomd hoe mijn “Lijst van al mijn wensen” er uit zou zien. Ik heb mijzelf over een Zeeuwse “Dorsvloer vol confetti” geworsteld, een inkijkje gekregen in de cultuur van het Midden-Oosten via “Een theelepel aarde en zee” en “Zehra” in Turkije geholpen met het wassen van lijken. En zo kan ik nog wel even doorgaan 🙂

Dat maakt voor mij lezen zo ontzettend boeiend. Elk boek geeft iets om over na te denken, een nieuwe wereld van indrukken, ideeën, levens. Ik ben benieuwd wat er in 2014 allemaal voorbij gaat komen. In ieder geval wil ik graag blijven meelezen met Een perfecte dag voor literatuur en staat de eerste twitteravond van Leestweeps (9 februari) ook al in de agenda.Plannen genoeg, dus af en toe een blog ligt wel in de lijn der verwachting. Kleine, korte berichten deel ik voortaan graag met jullie via mijn Facebookpagina (like de pagina en je maakt regelmatig kans om een boek te winnen in een win- cq. weggeefactie!).

Veel leesplezier!

theonlymrsjo