Er zijn van die momenten dat je een boek hebt gelezen en dat je gewoon even niet verder kunt. Dat die roman zoveel indruk maakt of zoveel los maakt, dat je niet zomaar in een volgend boek kunt beginnen¹.
Er zijn ook van die momenten dat je simpelweg even niet weet wat je zal gaan lezen. Dit betekent bij mij overigens zelden dat er niets te lezen valt. In mijn boekenkast en op mijn ereader staat genoeg om bij wijze van spreken de rest van mijn leven te kunnen blijven (her)lezen. En de collectie ebooks van de bibliotheek is maar een paar muisklikken verwijderd 🙂 .

Maar er zijn van die dagen dat ik een beetje te onrustig ben om in een recensieboek te beginnen of te vermoeid om een must-read op te pakken. Oftewel: ik ben dan toe aan een “tussendoortje”. En daarbij heb ik de laatste jaren bij mijzelf een verschuiving ontdekt. Waar ik voorheen als overbrugging een thriller, feelgoodroman of soms zelfs een chicklit gebruikte, pak ik tegenwoordig regelmatig een Young Adult Fantasy-roman.

Mijn lijst favoriete YA-fantasy begint zonder enige twijfel met de trilogie De Hongerspelen (Suzanne Collins). Ik vlóóg door de drie delen en ben al heel lang van plan dit drieluik nog eens te lezen. Op basisniveau is het een spannend, dystopisch verhaal met af en toe een romantisch tintje, maar op een meer abstract niveau is het naar mijn idee een fantastische, ietwat verbloemde blauwdruk van de huidige wereldmaatschappij. De onderlinge verhoudingen, het wantrouwen, de wanhoop, het doorzettingsvermogen, de onverschrokkenheid van het individu. Schijnt bedriegt. De buitenkant zegt niets over de binnenkant. Verbijsterend en prachtig tegelijk.

In de loop der tijd heb ik ook een aantal boeken uit de serie Kronieken van de Onderwereld gelezen (Cassandra Clare) en twee delen van de Divergent-serie (Veronica Roth). Beide series vond ik tijdens het lezen best aardig, maar na twee delen was het wel weer even genoeg.
Verder heb ik genoten van de drie boeken in de serie Studies (Gif, Magie, Vuur) van Maria V. Snyder. Met name het personage Valek vond ik meer dan intrigerend. Niet zo diepgaand en ontwrichtend als De Hongerspelen, maar wel een garantie voor een paar uurtjes leesplezier.

En nu ……… nu ben ik gevallen voor The Lunar Chronicles (Manteau – Blossom Books) van Marissa Meyer! Ik heb net pas het eerste deel Cinder gelezen, maar ik vrees dat ik voor de bijl ga en de hele serie wil lezen. Geen probleem, toch, zou je kunnen denken. Ehmm, het mogelijke probleem bij deze serie is net als bij Harry Potter (overigens ook zo’n serie de ik één keer in de zoveel tijd herlees): elk volgend deel is nog weer wat dikker (deel 4 heeft als ik het goed heb, 800 pagina’s). Dat wordt goed timen: ik lees de boeken namelijk uit mijn plaatselijke bibliotheek, dus ben ik afhankelijk van de beschikbaarheid. Maar los daarvan hangt het ook van mijn “mood” af. Merendeel van de tijd word ik niet warm of koud van fantasy. Maar áls ik er zin in heb, dan zijn zelfs die 800 pagina’s geen probleem tijdens de gebruikelijke uitleenperiode van de bibliotheek.

Inmiddels heb ik voor mijzelf geprobeerd te achterhalen waarom ik eens in de zoveel tijd mijzelf zo kan verliezen in dit genre boeken. Waarom pak ik liever een fantasyroman dan een waargebeurde familiegeschiedenis of de nieuwste Stephen King of Camilla Låckberg? Misschien wel omdat de setting en de gebeurtenissen in een fantasyroman zó extreem en onwerkelijk zijn, dat elke vergelijk met de werkelijkheid en realiteit al bij voorbaat is uitgesloten. Misschien is dat wel de ultieme manier van ontspannen, in ieder geval voor mij. Ik kom geen enkel moment in de ongemakkelijke situatie dat ik een personage zie worstelen met dezelfde thema’s die in het dagelijks leven voorbij komen. En waar je soms diep geraakt kan worden door de ellende die een personage moet doormaken in een “gewone” roman, weet je bij een fantasy-serie dat er in elke levensbedreigende situatie een “reële” kans is dat de hoofdpersoon het allemaal weer overleeft.  Ik kan deze boeken lezen zonder enige terughoudendheid, schroom of bedrukt gemoed. Daarom is het voor mij (in mijn huidige levensfase) een letterlijk en figuurlijk “fantastisch” genre.

Ik durf wel te stellen dat ik in mijn leven al het nodige heb meegemaakt. Het kan dan soms heel bijzonder zijn om in boeken situaties tegen te komen waar jezelf mee van doen hebt gehad.  Het kan een comfortabele bevestiging of juist een confrontatie met jezelf opleveren. Beide ervaringen kunnen heel waardevol en inspirerend zijn. Maar soms wil je gewoon even ontsnappen aan alles en iedereen. In die gevallen is YA Fantasy voor mij een goede uitlaatklep.

Welke boeken gebruik jij als jij even behoefte hebt aan iets anders? Of varieer jij sowieso al veel in genres? Ik vind het leuk als je reageert, onder dit bericht of via één van de bij mij in gebruik zijnde kanalen van sociale media (Facebook, Goodreads, Hebban, Instagram, Twitter).

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

¹ De aanleiding dit keer, dat ik naar een fantasyroman greep, was het klein-maar-fijn boekje Witte honger van de Finse schrijver Aki Ollikainen (Ambo Anthos). Een absolute aanrader als je van een beeldende schrijfstijl houdt. De soms bijna niet te ontdekken overgangen van herinnering naar heden, van nachtmerrie naar werkelijkheid, geven deze roman een bijzondere extra dimensie.