Passies, je hebt ze in verschillende soorten en maten. Mijn passies liggen onder andere op het gebied van lezen, bloggen, muziek en lekker eten. Maar de term passie kent ook nog een andere betekenis. In deze tijd van het jaar, in aanloop naar Pasen, wordt met passie in de christelijke traditie waarin ik ben opgevoed, het lijden van Jezus Christus aangeduid.

Elk jaar in de periode tot Pasen strijden hier in huis drie muziekstukken om de aandacht. En omdat we simpelweg geen keuze willen maken, draaien we afwisselend de Matthäus Passion van J.S. Bach, de opzwepende rockopera Jesus Christ Superstar (soms in het Engels, vaak ook in het Nederlands) en het symfonisch prachtige werk van Adrian Snell, getiteld The Passion (niet te verwarren met het jaarlijkse tv-spektakel van de EO). In al deze muziekproducties draait het om de laatste dagen voor de kruisiging van Jezus, zijn laatste daden, het verraad van Judas, het gekonkelfoes van de joden, de geestelijk leiders en de Romeinse gouverneur. Spannend als een thriller voor de neutrale luisteraar.

In mijn jeugd was het zowel thuis als op (de lagere) school heel gebruikelijk om de Matthäus te beluisteren. Misschien dat ik daarom niet op zie tegen de lengte van het geheel. Ik heb er ook geen enkele moeite mee om ergens middenin te “beginnen”. Het gevoel dat deze muziek mij geeft, is op dat moment belangrijker dan de fase van het verhaal. Op de foto zie je overigens een exemplaar bladmuziek uit mijn familie-collectie.

Als liefhebber van klassieke muziek kan ik enorm genieten van deze muziek. Maar soms ben ik in een andere bui en wil ik meedeinen op het jaren 70-ritme van Adrew Lloyd Webber’s JC Superstar. Destijds revolutionair en nog steeds appellerend aan een gevoel van opstand en verzet. En als je echt door de combinatie van tekst en muziek geraakt wil worden, dan raad ik The Passion van Adrian Snell echt aan. Hij weet mij elke keer weer te ontroeren, door een wonderlijke samenhang van het gevoel van onvermijdelijkheid, melancholie en hoop tegelijk.

Muziek is heel belangrijk in mijn dagelijks bestaan. En dat geldt ook voor lezen. In deze tijd denk ik altijd terug aan een tweetal boeken die ik inmiddels jaren geleden heb gelezen: Pontius Pilatus van Paul Maier (Boekencentrum Uitgevers) en Quo Vadis? van Henryk Sienkiewicz (mijn uitgave is van Loeb & van der Velde). Twee, in mijn ogen, klassiekers die indruk maken ongeacht of je wel of niet christelijk/gelovig/religieus bent. Want hoewel in het ene boek de gebeurtenissen rondom de dood van Jezus centraal staan en in het andere de positie van de eerste christenen in de roerige tijd van de krankzinnige keizer Nero in de eerste eeuw na Jezus, toch ademen beide boeken een zekere neutraliteit uit. Ik kan natuurlijk niet echt weten hoe zo’n boek overkomt als je niets van de christelijke geschiedenis kent, maar ik vermoed dat het zelfs als neutrale geschiedenisboeken een spannend inkijkje in het leven van destijds geeft.

In Pontius Pilatus vond ik het meest vernieuwende het besef dat de kruisiging van Jezus voor “de rest van de wereld” slechts een bijna onbenullig detail is. Er werden destijds immers regelmatig misdadigers en mensen met een afwijkende mening aan een kruis genageld. Pilatus, de Romeinse leidsman die door zijn handelen Jezus weer uitleverde aan de geestelijk leiders, was veel meer met zijn eigen carrière bezig. Later (althans in de opvatting van de auteur) heeft hij zelfs moeite om zich het voorval te herinneren. Ik vond dat ontnuchterend en verhelderend, ook voor discussie in het hier en nu. Wat voor de één levensbepalend is, hoeft dat voor de ander niet te zijn. Leven en laten leven.

Quo Vadis? is wellicht bij een groter publiek bekend door de verfilming(en), die ik zelf overigens nooit heb gezien. Het boek dateert al van 1895 maar heeft nog niets aan impact ingeboet. Verbijsterend om te lezen, ingebed in een spannend, intrigerend geheel, wat de vroege christenen te verduren hebben gekregen. De samenleving hing destijds ook al aan elkaar van rangen en standen, van politiek correct gedrag, het opbouwen van het juiste sociale netwerk en het genadeloos afstraffen als je een stapje buiten jouw eigen wereldje zette.

Eigenlijk zou ik elk jaar deze boeken willen herlezen, net zoals ik elke december Het Mysterie van Jostein Gaarder (De Fontein) wil lezen. Ik hoef waarschijnlijk niet uit te leggen dat het ook dit jaar weer bij de wens blijft 😉 Het zijn boeken die een heel persoonlijke leeservaring zullen opleveren. Dus ongeacht jouw achtergrond of overtuiging zou ik jou de genoemde boeken en muziek graag aanbevelen.

Heb jij zelf ook tradities in deze periode van het jaar? Ik hoor het graag van je.

Veel lees- en luisterplezier!

theonlymrsjo

Mijn passie voor lekker eten heeft overigens geleid tot de oprichting, samen met mijn lief, van de Dutch Food School. Op onze goed bereikbare locatie in de Noordoostpolder bieden wij faciliteiten voor het houden van BBQ- en kookworkshops. Alle kookovertuigingen, ook vegetarisch of veganistisch, kunnen aan de orde komen. Neem gerust eens een kijkje op onze Facebookpagina 🙂