Ik ben nieuwsgierig. Ik geef het maar gewoon toe. Door opvoeding, karakter en nog zo wat ben ik weliswaar niet altijd haantje de voorste, maar ik ben permanent geïnteresseerd in het verhaal achter een verhaal, waarom mensen bepaalde beslissingen in hun leven nemen en überhaupt waarom zij doen wat zij doen. Mijn vader, die door het relatief vroege overlijden van mijn moeder een belangrijke invloed in mijn opvoeding en ontwikkeling heeft gehad, had een zeer brede en diepe interesse in religie, esoterie en daarmee verwante zaken. Gelukkig vond hij het ook belangrijk om over deze onderwerpen en zijn eigen visie hierop met mij te praten. Ik moet daar nog vaak aan terugdenken. En los van de vraag of ik het altijd met mijn vader eens was en of ik hem ook altijd heb begrepen, in ieder geval heeft het er voor gezorgd dat ik niet gauw terugdeins voor boeken die gaan over persoonlijke ontwikkeling in het klein en de mensheid als zodanig in het groot.

In de loop der jaren heb ik dan ook menig (zelf)ontwikkelings- en (zelf)hulpboek gelezen. Regelmatig barst ik daarbij in lachen uit, zeker bij de boeken die stevig op Amerikaanse leest geschoeid zijn. De maakbaarheid van het leven door jezelf met mantra’s te brainwashen, tja, dat gaat er bij mij niet altijd in. Een aparte categorie hierbij zijn de “vrouwenboeken”, boeken waarbij de schrijfster ervan overtuigd is dat vrouwen iets extra’s hebben of nodig hebben. Ik grúw er van (én ik smul er van). Ik was benieuwd of In de voetsporen van de heldin van Edith de Wit in deze categorie zou vallen. Het boek heeft als ondertitel “Ontdek stap voor stap het verhaal van je eigen leven”.

Het is helemaal niet moeilijk om een mening te hebben. We merken het allemaal dagelijks om ons heen, op tv, op Facebook, op Twitter: iedereen gooit zonder enige gêne zijn/haar mening de wereld in. Zelf vind ik het al iets lastiger worden om die mening onder woorden te brengen en nog meer twijfel ontstaat bij de vraag in hoeverre een mening langer dan pak ‘m beet één dag stand houdt. Zo vergaat het mij regelmatig als ik over een gelezen boek een blogpost wil schrijven, en zeker nu ik wil schrijven over In de voetsporen van de heldin. Aan de ene kant vind ik het zelf namelijk niet veel bijzonders. Aan de hand van een twaalftal periodes laat De Wit zien welke kenmerken bij die periode horen en wat het nut daarvan is. Dit alles wordt aangevuld met waargebeurde verhalen van vrouwen die uitleggen hoe zij een periode hebben ervaren in hun totale ontwikkeling. Dit bracht mij weinig nieuws, maar dat komt wellicht voornamelijk door mijn eigen achtergrond. Want als ik aan de andere kant het boek benader zonder mijn eigen ervaringen (en neem gerust van mij aan dat mijn leven tot nu toe allesbehalve rimpelloos heeft voortgekabbeld), vermoed ik dat het voor veel lezers toch een houvast kan geven. Niet iedereen heeft het voorrecht een vader zoals de mijne te hebben gehad 🙂

Dus mijn mening wordt gekleurd door de invalshoek die ik kies. Als ik in dit geval een neutrale invalshoek neem, is het aantrekkelijke van het boek van De Wit dat het zeer goed leesbaar is, een duidelijke structuur kent en naast de waargebeurde levensverhalen de thema’s aan de hand van sprookjes en (klassieke) literatuur worden verduidelijkt. Dat laatste is voor mij een absolute pré, omdat daarmee een brug wordt geslagen tussen een “papieren” wereld en de huidige samenleving. Avonturen, problemen, heldendaden blijken van alle tijden te zijn. En de manier waarop De Wit dit heeft vormgegeven is wel heel toegankelijk. Als je voor jezelf het gevoel hebt dat je meer uit het leven wil halen, dan lijkt mij dit een goede eerste stap tot ontwikkeling van jouw zelfbewustzijn.

Elk hoofdstuk eindigt met een aantal vragen die de lezer zichzelf kan stellen. Heel goed als je hiermee wilt bezig zijn. In het begin van het boek legt Edith de Wit overigens duidelijk uit dat een heldin niet altijd een vrouw betreft, net zo goed als dat een held niet altijd een man is. Het gaat om de manier waarop ergens mee om wordt gegaan, de manier waarop naar een verhaal en een levensloop wordt gekeken. Dat vond ik zeker verhelderend (waarbij ik meteen ook erg nieuwsgierig ben hoeveel mannelijke lezers dit boeken hebben gelezen of nog gaan lezen). Ik moest vervolgens wel even denken aan een boek uit de boekenkast van mijn moeder: Aantrekkelijk zijn en blijven, geschreven door Anita Colby. In dit uiterst vermakelijke boek, uit het Amerika van de jaren ’50 in de vorige eeuw, staat een cursus van vier weken hoe je als vrouw zo aantrekkelijk mogelijk kan zijn (voor een man). Dus tips voor een goede huidverzorging, lichamelijke beweging, aanbrengen van make-up, tips voor de juiste garderobe etc. Als je dit boek een keer tegenkomt, gun jezelf dan even de lol van het lezen. Ook dat maakt dat je heerlijk ontspannen over jezelf en je eigen leven gaat nadenken. Alle beetjes helpen!

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Het leesexemplaar is mij ter beschikking gesteld door de uitgever (S2Uitgevers), waarvoor uiteraard mijn hartelijke dank.