Zoals trouwe volgers van mijn blog al weten, schrijf ik met een zekere regelmaat een leeservaring in het kader van de bloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur.

Voor vandaag staat het boek De gestolen kinderen van Gerardo Soto y Koelemeijer geagendeerd (Nieuw Amsterdam).

Inmiddels heb ik uiteraard dit boek gelezen en intens meegeleefd met het verhaal. Maar toen ik aan het boek wilde beginnen, kon ik het nergens vinden. Wat blijkt: ik ben hier in huis niet de enige die het boek wilde lezen! Mijn lief heeft het verslonden en vervolgens aan mij gevraagd of híj een keer een blogpost mocht vullen. En van mij mag het! Dus bij deze niet mijn recensie maar de persoonlijke leeservaring van mijn lief:

“Boeken en ik waren het grootste deel van mijn leven vrienden. Gedurende het jaar verslond ik vele boeken en tijdens de vakantie moest er voor mij een flinke stapel mee.

Totdat het leven iets té hectisch werd en ik mij er niet meer toe kon zetten om een boek te pakken en ik er ook de rust niet meer voor had naar mijn idee. Al lange tijd riep ik dat ik toch weer eens moest gaan lezen en had bedacht dat Het Diner van Herman Koch mijn eerste boek sinds jaren zou worden. Ooit kreeg ik dit boek voor Sinterklaas en  onderhand hebben mijn kinderen en  mijn liefste (theonlymrsjo) dit gelezen en ik heb er nog geen letter van gelezen ….ahum . Toen kwam via Not just Any Book het boek De gestolen kinderen van Gerardo Soto y Koelemeijer bij ons op de mat terecht en ik was gelijk gefascineerd door dit boek en het onderwerp, ik sloot voor het eerst sinds jaren weer vriendschap met een boek!

Dan komt het moment dat je niet alleen besloten hebt om het boek te gaan lezen, maar dat je ook een geschikt moment moet gaan vinden om er in alle rust voor te gaan zitten. Alleen thuis op de bank met een pot thee voor me, hoezo cliché, installeerde ik mij met het boek. Wauw wat was dat lekker, het boek greep mij vast en met moeite stopte ik op pagina 75 omdat andere taken riepen. Het thema van de gestolen kinderen in Spanje is zo onvoorstelbaar voor ons Nederlanders, dat het van zichzelf al boeit om hier meer over te weten te komen. Maar in dit boek weet de schrijver je mee te slepen in het verhaal van Miguel en zijn bijzondere vriend Álvaro die vanaf het begin zijn grote steun en toeverlaat is in het omgaan met het vermoeden dat hij waarschijnlijk één van de gestolen kinderen is.

Intrigerend en voor mij ook wel schokkend is om te begrijpen hoe groot nu nog steeds de invloed is van het Franco verleden in Spanje en de “vriendschap” tussen gelijkgestemden nog immer een rol speelt. Spanje heeft dit verleden nooit verwerkt en daarom speelt het ook in de zoektocht van Miguel nog zo’n grote rol. Ik ben nog nooit in Spanje geweest en toch had ik geen moeite om het boek als film op mijn netvlies te zien gedurende het lezen, hetgeen te danken is aan de kwaliteiten van de schrijver die je vakkundig meevoert in het verhaal.

Mijn tweede leessessie van dit boek speelde zich af in bed waar ik mezelf een uur gunde om te lezen, maar ik kon niet stoppen. Gevolg was dat ik het boek uit had, nog klaarwakker en het héél erg vroeg in de ochtend was, u zij gewaarschuwd!

Als er iets is dat voor mij specifiek naar voren springt na het lezen van dit boek, dan is het dat we in moeilijke tijden allemaal behoefte hebben aan zo’n dierbare vriend als Álvaro. En dat die vriend je in alles kan steunen maar je uiteindelijk toch zélf de actie moet ondernemen om tot een oplossing te komen, dat kan een vriend niet doen!  Het gevecht dat Miguel levert met zijn identiteit is intens. Hij heeft wel een paspoort maar zijn naam is niet zijn naam, is zijn geboortedatum juist? Wie is hij? Waar komt hij vandaan? Wie zijn zijn ouders? Heeft hij broers of zussen ? Wie ben ik? Een fascinerende strijd die je kan voelen tijdens het lezen van dit boek.

Dankbaar ben ik voor de vriendschap met dit prachtige boek, het krijgt een plek in de boekenkast en ik zal het ongetwijfeld binnenkort nog eens herlezen. Wat mijn volgende boek wordt zal gauw blijken en misschien mag ik dan nog wel een keer het blog van mijn liefste vullen.”

Met zo’n blogpost heb ik er geen bezwaar tegen om hier af en toe (we moeten natuurlijk ook niet gaan overdrijven) voor hem plaats te maken. En ik hoop dat Het Diner dan toch ook nog door mijn lief wordt gelezen, want ook in dat boek heeft “vriendschap” in verschillende facetten een centrale rol.

Heb jij één  van de genoemde boeken (of beide) ook gelezen?Reacties zijn altijd welkom.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Wil je meer recensies en leeservaringen lezen over De gestolen kinderen? Klik dan HIER.