Als gevorderde 40-er heb ik niet direct het idee dat ik hoor bij de doelgroep van Young Adult (YA) boeken. Als breed-georiënteerde lezer vind ik echter dat elk genre een kans en de inspanning van het lezen verdient. Daarom lees ik af en toe een roman waarin een jong persoon (meestal een jonge vrouw/meisje van rond de 16 jaar) de hoofdrol vertolkt.

Inmiddels weet ik dat voor mij vooral de combinatie van YA en fantasy goed werkt. De trilogie van de Hongerspelen heb ik in één ruk verslonden en ook de Harry Potter-serie vind ik knap in elkaar steken. In beide series zitten naar mijn mening diepere lagen die ook voor volwassenen een voedingsbodem leveren voor maatschappij-kritisch nadenken.

Onlangs heb ik een roman van Helen Vreeswijk gelezen (Chatroom). Helen Vreeswijk behoort met onder andere Mel Wallis de Vries en Carry Slee tot de zeer populaire Nederlandstalige YA-schrijvers. Ik kan mij voorstellen dat haar schrijfstijl bij een jonge doelgroep aanslaat. Zelf was ik iets minder enthousiast en dat maakte dat ik mij begon af te vragen of voor mij het element fantasy binnen dit segment een essentieel element is. Ik was dan ook bijzonder geïnteresseerd in de mogelijkheid om binnen de boekbloggersleeslub Een perfecte dag voor literatuur de recente YA-roman van Julie Berry te lezen met de Nederlandse titel Wat ik weet (oorspronkelijke titel All The Truth That’s In Me).

Het verhaal dat in Wat ik weet wordt verteld, heeft namelijk niets met fantasy te maken. Desondanks moest ik aan het begin bij de verteller, Judith, toch even denken aan Yelena uit de “Studie van”-trilogie van Maria V. Snyder. Waarschijnlijk doordat al heel snel in het boek duidelijk is dat Judith een reeks verschrikkingen heeft moeten ondergaan. Een verder vergelijk gaat mank, niet alleen door de inhoud maar ook door de kwaliteit van de vertaling. De Nederlandse versie van All the truth that’s in me is ronduit prachtig. Vanaf het allereerste moment dat ik het boek opensloeg, werd ik meegezogen in het verhaal. Dat is ongetwijfeld ook het gevolg van de verrassende en verfrissende gebruikte persoonsvormen in dit boek: Judith is “aan het woord” en zij vertelt haar ervaringen, haar verdriet, haar angsten, haar wensen en verlangens doorlopend aan haar grote liefde Lucas. Lucas wordt dus rechtstreeks aangesproken (jij-vorm) en dat maakt het op een abstracte wijze een heel intiem boek. Ik voelde mij soms bijna plaatsvervangend ongemakkelijk dat ik haar diepste zielenroerselen en hartverscheurende gedachten mocht aanhoren terwijl ze toch eigenlijk voor de oren van Lucas bestemd waren …

De manier waarop Judith aan het woord is, is heel bijzonder en dat hangt rechtstreeks samen met wat zij heeft moeten ondergaan in de tweejaarsperiode waarin zij van de bodem verdwenen leek. Dat maakt ook een groot verschil met Yelena uit de Studie van-trilogie: Yelena leeft in een fantasy-wereld, Judith in de rauwe, harde werkelijkheid van enige tijd geleden. Overigens was die tijdzetting wel even wennen. Door de moderne boekomslag en de neutrale tekst op de achterkant had ik niet verwacht dat het verhaal zich lang geleden zou hebben afgespeeld (mijn inschatting: ruim meer dan 100 jaar geleden).

Wat ik weet is opgebouwd uit een deel Ervoor en een deel Erna. Met name Erna is opgedeeld in veel hoofdstukken, waarvan enkele niet langer zijn dan een paar zinnen. Door deze opbouw en door een aantal wendingen in het verhaal die ik echt niet zag aankomen, blijft de aandachtsboog gespannen. Zowel de oorzaak als de reden waarom Judith pas in de loop van de geschiedenis zich letterlijk gaat uiten, stemt tot nadenken. Wat doen mensen die in een kleine besloten gemeenschap leven, zichzelf en de anderen aan? En wie is er nu eigenlijk “slecht” of “gek”?

Het blijft lastig om in een blogpost niet te veel te verklappen over de inhoud van het boek. Daarom ga ik nu bijvoorbeeld niet uitgebreid schrijven over de namen die Judith aan een paard en een koe geeft (maar de betekenis van die naamgeving vond ik wel een bijzonder mooi gedeelte in deze roman). En over het einde van het boek zeg ik alleen maar dat ik het heel mooi en passend vond, zeker voor een YA-roman.

Ik durf na het lezen van deze roman met een gerust hart te stellen dat als een Young Adult roman zo goed wordt geschreven als Wat ik weet, qua inhoud en qua stijl, ik echt geen fantasy nodig heb om er uitermate van te genieten! Om te kunnen lezen wat anderen hierover schrijven, klik je HIER.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Het boek is mij, als lid van Een perfecte dag voor literatuur, door Gottmer Uitgeverij ter beschikking gesteld. Wil je meer lezen van Gottmer Uitgeverij, dan raad ik je het kinder/jeugdboek De jongen in de jurk van harte aan!